Saturday, Sept. 7, 2007. English subject namin. "Group yourselves in five for your project 5-8". Naisip ko, kailangan lubusin. Text ko nga si __. "Ei, sama nio nman ako sa group nio.". Nagreply siya nung nassa bahay na ako. "Ei, sorry, nakapagdecyd na kami na kamikami na lang ulet sa grup bago ko mabasa text mo, sory talaga.". "e d b, dpat ibang grpmates nman?". "Sorry talaga"... Nakakasama ng loob... yung taong pinagkatiwalaan mo ang sanhi ng unang sama ng loob ko sa linggong ito. Mabuti na lang at nagsorry siya at di pa nadagdagan ang sama ng loob ko...
Monday, Sept. 10, 2007. Papasok na ako sa UST. Tumatawid ako sa kalsada upang makapunta sa kabilang lane ng kalsada nang biglang, "Beeeeeppp!!!" isang mamang nakasakay sa scooter ang bumusina sa likod ko at sumigaw na.. "Magpapakamatay ka ba? wag mo kong idamay sa kat******duhan mo!!"... Sumama ang loob ko, wala naman akong ginawang masama o kaya nama'y atraso sa taong to para murahin ako ng ganoon. Masarap din naman siyang sigawan ng "Hoy, tarantado ka din! ang laki laki ng kalsada, sa gilid ka nagpapatakbo. Hwag mo nga akong idamay sa kagaguhang ginagawa mo!" pero hindi dahil mabait akong tao.. totoo naman di ba? Naisip ko na lang habang naghihintay ng bus, "Tangna, bakit ako ginaganito? wala naman akong ginagawang masama ah... at katarantaduhan na palang tumawid ng kalsada... lintek, mabundol ka sana ng trak dyan...". di pa nagtatapos ang sama ng loob ko sa araw na ito... matapos ng klase, may mga kaibigan akong nagkukwentuhan.. at kasama ako doon... "oy, alam nyo ba... ay, di pala alam ni Ken yun, wag na lang...hahaha"... naisip ko, "ang tagal na nitong nagsasabi na magkukwento sa akin pero ngayon wala pa akong alam... tapos pagmumukhain pa akong tanga sa kwentuhan nila..."... nag walk out ako dahil sa sama ng loob.. makalipas ang ilang sandali, nagtext siya, "uy ken! asan ka na? bat bigla kang nawala? bukas kukwentuhan kita ng malupit". lalong sumama ang loob ko. isang pangakong palaging napapako... parang gusto kong sabihin sa harap niya na, "Hoy, hwag ka nang magkuwento kung hindi mo naman itutuloy! happy birthday na lang sayo..."... umuwi ako ng bahay na masamang masama ang loob... "Uy, Ken! sasama ka ba? pupunta tayo sa Las Piñas! birthday ng pinsan mo".. naisip ko na dun na lang din gawin ang practice exam ng prof at kumuha ng anti virus para sa PC ko. "Sige, bilisan lang natin, marami akong gagawin"... bibigyan ko kayo ng spoiler... "Masama ulit ang loob ko dahil sa tita at mga pinsan ko, ayoko sa kanila. Hindi ako aasa sa kanila".. muli, mga pangakong napapako... "I don't deserve this kind of life!" parang gusto kong umiyak. Parang gusto kong sabihin na kailangan ko ng karamay, kailangan ko ng mapaglalabasan ng sama ng loob. Parang gusto kong sabihin na, "Comfort me, PLEASE! *tears*" pero parang walang makikinig...
Monday, Sept. 10, 2007. Papasok na ako sa UST. Tumatawid ako sa kalsada upang makapunta sa kabilang lane ng kalsada nang biglang, "Beeeeeppp!!!" isang mamang nakasakay sa scooter ang bumusina sa likod ko at sumigaw na.. "Magpapakamatay ka ba? wag mo kong idamay sa kat******duhan mo!!"... Sumama ang loob ko, wala naman akong ginawang masama o kaya nama'y atraso sa taong to para murahin ako ng ganoon. Masarap din naman siyang sigawan ng "Hoy, tarantado ka din! ang laki laki ng kalsada, sa gilid ka nagpapatakbo. Hwag mo nga akong idamay sa kagaguhang ginagawa mo!" pero hindi dahil mabait akong tao.. totoo naman di ba? Naisip ko na lang habang naghihintay ng bus, "Tangna, bakit ako ginaganito? wala naman akong ginagawang masama ah... at katarantaduhan na palang tumawid ng kalsada... lintek, mabundol ka sana ng trak dyan...". di pa nagtatapos ang sama ng loob ko sa araw na ito... matapos ng klase, may mga kaibigan akong nagkukwentuhan.. at kasama ako doon... "oy, alam nyo ba... ay, di pala alam ni Ken yun, wag na lang...hahaha"... naisip ko, "ang tagal na nitong nagsasabi na magkukwento sa akin pero ngayon wala pa akong alam... tapos pagmumukhain pa akong tanga sa kwentuhan nila..."... nag walk out ako dahil sa sama ng loob.. makalipas ang ilang sandali, nagtext siya, "uy ken! asan ka na? bat bigla kang nawala? bukas kukwentuhan kita ng malupit". lalong sumama ang loob ko. isang pangakong palaging napapako... parang gusto kong sabihin sa harap niya na, "Hoy, hwag ka nang magkuwento kung hindi mo naman itutuloy! happy birthday na lang sayo..."... umuwi ako ng bahay na masamang masama ang loob... "Uy, Ken! sasama ka ba? pupunta tayo sa Las Piñas! birthday ng pinsan mo".. naisip ko na dun na lang din gawin ang practice exam ng prof at kumuha ng anti virus para sa PC ko. "Sige, bilisan lang natin, marami akong gagawin"... bibigyan ko kayo ng spoiler... "Masama ulit ang loob ko dahil sa tita at mga pinsan ko, ayoko sa kanila. Hindi ako aasa sa kanila".. muli, mga pangakong napapako... "I don't deserve this kind of life!" parang gusto kong umiyak. Parang gusto kong sabihin na kailangan ko ng karamay, kailangan ko ng mapaglalabasan ng sama ng loob. Parang gusto kong sabihin na, "Comfort me, PLEASE! *tears*" pero parang walang makikinig...
No comments:
Post a Comment